Obstakeltraining

Verslag

Het was weer een leuk en goed georganiseerde activiteit en vanaf het moment van uitnodiging, wist ik gelijk: Hier doen Melle en ik aan mee!

Nu is Melle doorgaans een nuchtere Fries, maar soms kan hij vinden dat b.v. een biobak langs de kant van de weg toch écht voornemens is om de aanval in te zetten op hem. Ook wapperend plastic op b.v. daken en balen hooi is eng, maar helemáál eng zijn vooral,….. de Emoes aan de Veldweg, bij de molen! Voor degene die plaatselijk wat minder bekend zijn…..In Soest heb je een molen en dat is leuk om daar langs te rijden. Nu “wonen” daar in de buurt diverse dieren, waaronder twee Emoes, lijkt op een struisvogel. Net als je denkt: “Goh, ze zijn er niet……komen ze als “Snelle Jelle’s” uit de bosjes en rennen op je af. Gelukkig springen ze niet over het hek, maar het blijft een levendig obstakel voor Melle.

Terug naar zondag. We hadden er zin, althans dat maak ik ervan. Samen met Esmee en haar paard Esra waren we s’ochtends op pad gegaan vanaf de Lange Brinkweg. Eenmaal aangekomen bij Familie Spijker hadden de paarden bedacht elkaar te steunen in deze gekleurde, wapperende en herrie makende omgeving.

Melle dacht tot het moment dat hij het obstakelterrein op moest, dat hij slechts toeschouwer was. Het was ook een mooi gezicht, al die dappere pony’s die zich stoer lieten sturen,….of soms ook niet. Zo maakte de rookontwikkeling die Ed Rijnja voortdurend produceerde, op Melle geen enkele indruk. De wapperende gekleurde staven al helemaal niet. Totdat ook wij aan de beurt waren!

Dit was toch écht andere koek. Eerst met de groep het parcours verkennen en dan Melle’s soloactie. “De slalom” met paraplu’s leverde geen problemen op.” Het zeil met water” was voor de meeste paarden een ietwat groots gevaar, althans zo stonden de paarden er naar te kijken. Melle was écht niet van plan om hier doorheen te gaan, maar zijn nieuwsgierigheid won het uiteindelijk toch.
Romie Hendriks was deze dag, met al haar ervaring bij de bereden politie, een échte aanwinst. De manier waarop zij iedereen voorzag van tips en aanwijzingen vond ik heel professioneel en waardevol. Ook haar enthousiasme wanneer een obstakel uiteindelijk, na lang wikken en wegen van paard en soms ook van de rijder, werd genomen, werkte aanstekelijk. Rudmer, één van de fjorden in onze groep, bleef lang,…hééél lang nadenken of dat met die “waterbak” wel wat voor hem was. Uiteindelijk ging ook hij er, na diverse aanmoedigingen, tóch doorheen.

Na een aantal keren de obstakels te hebben genomen, om de paarden alvast te laten wennen, gingen Melle en ik van start. Nu was ineens de rookontwikkeling tóch enger dan gedacht, aldus Melle. De paraplu’s in de slalom ging zonder moeite en….Ja hoor, daar was toch weer die “nare” waterbak. Na een kleine overpeinzing en met aanmoediging van Romie, kwam het goed. De tunnel met ballonnen ging feilloos en zelfs “de bezembak”, met het sprongetje, ging goed. Het “bruggetje”, de “plastic flessen bak” en de “Vlag act” ….geen enkel probleem. Het ging tot dusver niet snel en hard, maar dat komt omdat Melle heel geconcentreerd was,…écht waar!!

Het obstakel “matras” was een eitje, na de oefenrondjes, maar het zgn. “zeilslepen” leverde bij Melle, volgens hem was het met windkracht 6 ?, ietwat paniek op. Ik liet gelijk het zeil los en daarna was het goed. “Tja, die gekleurde buizen, dat is wel een heel bijzonder obstakel, hoe los ik dit op?” Ik hoorde het Melle denken. Ook hier weer met de tips van Romie en de aanmoediging van Karin en Marja, bijna foutloos doorheen. Aha,…..daar stond ook nog de trekker en….Zo! dat maakt lawaai….maar als je, zoals Melle, op stal staat bij Marc Hilhorst, maak je je niet druk, dan ben je écht wel wat gewend……Nu nog even door de paaltjes en dan is het parcours gelopen.

Esmee won de eerste prijs in onze groep en we kregen allemaal een lintje. Voor mij voelt het krijgen van zo’n lintje altijd tóch een beetje als een prijs. Misschien omdat ik herintreder ben in de paardensport en niet eerder een eigen paard of pony heb gehad, zeg het maar. Ik ben er elke keer weer super blij mee en Melle liep trots met het paarse lintje aan zijn hoofdstel weer terug naar De Lange Brinkweg. Vanaf nu noemen wij niets meer een obstakel, maar alleen nog maar uitdagingen!

Oh ja, de catering was zoals altijd prima verzorgt, heerlijke tosti’s ook. Er zijn weer prachtige foto’s gemaakt en zo heb ik samen met Melle ook deze dag weer ervaren als altijd: Voor herhaling vatbaar!

Melle & Eeke
 

Foto's